Mijn welgemeende geregisseerde excuses

Maken excuses je werkelijk vrij? Hieronder een conversatie tussen D en X. Twee gefingeerde letters. Althans, de letters natuurlijk niet, die zijn echt, maar ze verwijzen niet naar specifieke personen. Deze tekst kan dus nooit persoonlijk zijn, maar wel als zodanig opgevat worden. In dat geval kun je ook dát eens tegen het licht houden… Maar eerst: ben je emotioneel afhankelijk van een ander? Ben je gebonden of zit je eigenlijk niet vast?

D: U moet excuses maken.
-X: Sorry?
D: U móet…
-X: Oh, ja, sorry, ik hoorde u wel. Ik had even wat tijd nodig. Ik twijfel namelijk sterk of ik de juiste persoon ben om uw emoties hun natuurlijke gang te laten gaan. Misschien bent u dat zelf wel.
D: Wat bedoelt u?
-X: Ik weet niet of het gaat helpen. Mijn woorden. Misschien bent u zelf wel de meest geschikte persoon voor het voelen van uw gevoelens.

D: Maar u moét excuses maken.
-X: Ik hoor en zie ook dat het u ernstig is. Zou u de excuses kunnen aannemen?
D: Dat zien we dan wel weer.
-X: Dat is ook weer waar. Vertel...

D: U, nou ja, uw medemens heeft mij… nou ja, mijn medemens… gedwongen iets te doen wat zij niet wilde.
-X: En dat is?
D: Niet goed! Dus u moet sorry zeggen.
-X: Oké, ja als dat echt moet… Sorry.

D: U moet het wel menen.
-X: Oh, sorry, ik dacht dat ik excuses moest maken.
D: Jazeker, maar nu zegt u het omdat ik het vraag.
-X: Dat klopt. Dat wilt u toch ook? U wilt toch excuses?

D: Inderdaad, maar het moet uit uzelf komen. En u mag er niet te luchtig over doen.
-X: Dat is me duidelijk. Ik vind ook dat er zeer pijnlijke dingen zijn gebeurd. En ik zie dat er mensen zijn die daar vandaag de dag nog steeds veel last van hebben. Er is veel pijn.
D: Dat is niet genoeg. Bovendien willen wij dat u een gepast moment kiest.
-X: Dat kan ik invoelen. Het voelt voor mij op zich wel passend om het nú te doen, nu we het er toch over hebben.
D: Dat voelt niet goed. U mag nu geen excuses maken. Niet nu.
-X: Ik mag niet zelf kiezen?

D: Nee, wij bepalen dát u excuses moet maken, hoe u dat doet, wat u zegt, hoe vaak en wanneer.
-X: Hoe váák?
D: Nou, één keer is in ieder geval niet genoeg. En denk erom, het moet uit uzelf komen. En u moet het menen…

-X: Mag ik ú iets vragen?
D: Natuurlijk, voel u vrij.
-X: Dat doe ik, dank u wel. Heeft u mij nodig om zich vrij te voelen? Vrij te zijn?
D: Nee, natuurlijk niet. Vrijheid zit vanbinnen.
-X: Is dat ook wat u voelt?
D: Nee, het voelt gebonden.
-X: Zit u ergens aan vast?
D: Niet letterlijk natuurlijk. Maar wacht, u leidt het gesprek af van waar het werkelijk om gaat.
-X: En dat is?

D: U moet nog excuses maken.
-X: Oké. Anders nog iets?
D: Sorry?
-X: Ik vroeg ‘anders nog iets?’.
D: Nee hoor, ik hoop alleen dat het helpt. Maar ik ben bang dat het te laat komt, of te snel, we moeten er natuurlijk wel klaar voor zijn. Of dat het niet precies overkomt zoals wij het willen.
-X: Dat spijt me voor je.
D: Dank je, maar ik denk dat dat niet goed genoeg is.